Bratysława - miasto, w którym nic nie ma?

Słowacy mówią o niej, że jest niedostrzegana ze względu na położenie między dwiema bardzo turystycznymi stolicami - Wiedniem i Budapesztem, których blask przyćmiewa skromniejszą sąsiadkę. Polacy określają ją jako szare miasto, w którym nic nie ma. Umierając z ciekawości jak wygląda takie nicniemanie, bardzo ucieszyłam się, kiedy przypadek zawiódł nas na jeden dzień do Bratysławy.

Majówkę w Wiedniu planowaliśmy już jakieś pół roku, ale z różnych przyczyn za szukanie noclegów zabraliśmy się dość późno. Skutek tego był taki, że na jedną z nocy o mało co nie spędziliśmy w aucie, jednak koniec końców na HRSie znalazł się wolny nocleg... w Bratysławie. Oddalona od Wiednia o prawie 55 km (w linii prostej) okazuje się świetną bazą noclegową w sytuacji oblężenia turystycznego austriackiej stolicy. Ale czy zasługuje tylko na tak "instrumentalne" traktowanie? I czy faktycznie niczego nie ma?

JEST STARÓWKA

Nie będę udawać, że w jedno przedpołudnie zwiedziliśmy całe miasto. Do tego pogoda była psia, więc nawet uroków Starówki nie wyczerpaliśmy w 100%. Hlavné námestie, które głównie poznaliśmy, jest ładne i klimatyczne. Barokowo-secesyjna architektura, wąskie uliczki, wypolerowany deszczem bruk. Przyjemnie dla oka i obiektywu. Warto zwrócić uwagę na Stary Ratusz, będący zlepkiem stylów architektonicznych.

SĄ KOLORY

Zarzucanie temu miastu szarości również jest niezbyt trafione. Chyba, że ktoś trzyma nos głęboko pod parasolem i patrzy tylko na chodnik. Jakie kolory są w Bratysławie? Na pewno ZIELEŃ. Wystarczy zadrzeć nos w górę, by zobaczyć mały ceramiczne dachówki w tym kolorze, tak bardzo kojarzące mi się z Budapesztem. Zieleni żywej na Starym Mieście też z resztą nie brakuje.

Kolejny kolor: CZERWONY. Tramwaje, stoiska z pamiątkami i inne akcenty. Przecież to kolor ze słowackiej flagi, nie mogło go zabraknąć.

Starówka to cała PALETA PASTELI. Kamieniczki i kościoły nie biją po oczach, a harmonijnie współgrają ze sobą kolorystycznie. Jeśli już o kościołach i kolorach mowa, nie sposób wspomnieć o jednym, oddalonym o kilkanaście minut spaceru od Ratusza. Kościół Świętej Elżbiety, znany jako Modrý kostolík. Skąd ta nazwa? Sami zobaczcie.

NIEBIESKI kościółek zadziwia nie tylko kolorem, ale i zadziwiającą formą, którą zawdzięcza węgierskiemu architektowi, twórcy wielu secesyjnych budynków w Budapeszcie. Podobno świątynia została zbudowana przezkróla Franciszka Józefa, który w ten sposób chciał upamiętnić swoją zamordowaną małżonkę, księżną Sissi. O gustach się nie dyskutuje, mój ukochany minimalizm to nie jest, ale jest oryginalnie i... niebiańsko.

SĄ FAJNE KNAJPKI
Są turyści hardcorowcy i są ciepłe kluchy. Ja jestem gdzieś pomiędzy tymi skrajnościami, ale chyba ciut bliżej mi do tych drugich. Kiedy jest mi strasznie zimno, przewiewa mnie na wylot, a do tego mam mokre buty to chętnie poznaję uroki miasta znad ciepłej kawy, wypijanej w przytulnej kawiarence - ot taki fetysz ;-). Nie żeby się w ogóle nie ruszać, ale na przykład zaliczyć atrakcję-dwie-trzy, a potem chyc, do ciepełka.

Nie wiem czy to percepcja wyostrzona potrzebą CIEPŁA domagającą się spełnienia, czy obiektywna prawda, ale Bratysławę zapamiętałam jako pełną takich kawiarnanych "azyli", z wyjątkowo przytulnym, wręcz domowym klimatem. Jedną z nich jest znajdująca się niedaleko Niebieskiego kościoła kawiarnia Môj Bar.

Atmosfera domowego zacisza oddana w najmniejszych szczegółach, obsługa traktuje każdego klienta jak starego znajomego, ale moje serce skradł przede wszystkim pewien "mieszkaniec" kawiarni - w apetycznym, bo biszkoptowym umaszczeniu.

Poświęcając na zwiedzanie Bratysławy niecałe 5 godzin nie zaliczyliśmy tych fajnych knajpek znowu aż tak dużo, bo tylko dwie.  Drugą, która miło nas ugościła była Zeppelin Cafe. Co prawda psa nie było, mleka sojowego też nie, obsługa bardziej zdystansowana, ale i tak miejsce całkiem sympatycznie.

W Zeppelinie, poza kawiarnią, funkcjonuje sklepik z pamiątkami i rękodziełem. Ładne rzeczy, trzeba było się mocno trzymać portfela by nie ulec pokusie. Ale o twórczej stronie Bratysławy więcej za chwilę.

JEST SZTUKA

To ja znowu o pogodzie. Skoro na dworze było niefajnie, bardzo fajne było pójście do Galerii Narodowej, w której natrafiliśmy na bardzo ciekawą wystawę absolwentów Akademii Sztuk Pięknych. 

Status mojej znajomości ze sztuką współczesną można by określić facebook'owym "to skomplikowane": coś nas do siebie ciągnie, ale czasem też potrafi mocno odepchnąć. Lubię kiedy współczesna sztuka wprawia mnie w zdumienie nad światem, nad codziennością, nad detalami, które mogą umykać w natłoku innych "ważnych spraw". Lubię, kiedy potem wracam do czegoś myśląc "że też sama wcześniej tego tak nie ujęłam!".

Frustruje mnie kiedy kompletnie nie potrafię nadać "dziełu" statutu "dzieła sztuki. Kiedy nie dostrzegam jakiegokolwiek przesłania, czegoś co jest pod spodem, poza "sztuką dla sztuki". Ta wystawa była z takich, które lubię. Nie odkrywałam w prezentowanych pracach bezdennej głębi, raczej nie odnosiły się do zagadnień, które od wieków nękają ludzkość, ale sprawiały, zatrzymywały mój umysł w zadumie nad zwyczajnością i niezwyczajnością otaczającego mnie świata.

JEST MODERNA

Życie z facetem interesującym się architekturą bywa trudne. Spacerujesz sobie z ukochanym poprzez miasto, poruszasz jakąś ważną kwestię dotyczącą życia/śmierci/waszego związku, a on nagle przystaje, podnosi brwi i wykrzykuje "Łooo, ale moderna!". Ten scenariusz może i mógł ziścić się w Bratysławie. Ciekawych modernistycznych budynków jest na pewno więcej niż te, które wyhaczyliśmy w tym krótkim czasie. 

JEST CZEKOLADA

Bardziej niż moderna do mnie przemawia inny argument: słowacka czekolada. Nie wyobrażałam sobie wizyty w tym kraju bez zaliczenia kultowej Studenckiej, jakkolwiek skomercjalizowana i "nie taka jak dawniej" by była. Uwielbiam ją i tyle. Klasyczną, gorzką z bakaliami.

JEST WIELE INNYCH RZECZY

Pewnie to jedna z najbardziej "powierzchownych" relacji na moim blogu. Fakt, liznęliśmy miasto, nie sięgając nawet do przewodnika (został w domu - dostałam piękne wydanie na urodziny). Nie było czasu na zobaczenie kościołów od środka, nie było czasu na zwiedzenie Zamku Bratysławskiego, na bliższe spotkanie z UFO, ani odkrywanie murali. A to zapewne tylko wierzchołek nie poznanej góry lodowej.

JEST... KONIEC

Podsumowując nasz krótki i nieplanowany wypad do Bratysławy mogę stwierdzić jedno: rozczarowałam się. Chciałam w końcu zobaczyć "miasto, w którym nic nie ma", a zobaczyłam miasto, w którym jest całkiem sporo - tego o czym wiem, a jeszcze więcej tego, o czym jeszcze nie wiem. Bratysławę chętnie poznałabym bliżej, tak samo jak inne rejony Słowacji. Kto wie ile jeszcze tam takich nicniemających skarbów do odkrycia :).