Voulez-vous Beauvais avec moi?

Jednodniówki są takie... niezobowiązujące. Bez bagażu, bez szczoteczki do zębów, bez wniosków urlopowych. Lecisz po śniadaniu, spacerujesz po innych niż zazwyczaj uliczkach, jesz nietypowy obiad, a wieczorem - jak gdyby nigdy nic - wracasz do swojego łóżka. Dla samego smaku przygody mogłabym odbywać takie wycieczki niemal co tydzień, właściwie niezależnie od kierunku. Trudno jednak wyobrazić sobie lepszą scenerię na taką lotniczą rozwiązłość niż Francja, nawet jeśli miałoby być to 80 km od jej romantycznej stolicy. 

Beauvais jest kolejnym - obok Bergamo i Sandefjord - niewielkim miasteczkiem z lotniskiem, które może urzec samo w sobie, nie będąc jedynie opcją przesiadkową. I choć jego główne atrakcje można wymienić dość szybko, to sam klimat leniwego francuskiego przedmieścia jest tym, dlaczego warto tu wpaść, choćby na krótkie randes-vous. Nasza jednodniówka miała charakter randki podwójnej, bo wybraliśmy się na nią z wraz z drugą parą - Martą z babskiej robinsonady i jej mężem. Randka w Katedrze - c'est romantique!

PIERWSZE KROKI

Po wyjściu z terminala i rzuceniu okiem na znajdującą się przed nim bardzo fajną trójwymiarową mapę miasta, mamy do wyboru dwie opcje: autobusową lub spacerową. Poza niedzielami skorzystanie z komunikacji miejskiej wydaje się korzystne, bo bilet kosztuje tylko 0,9 €. W niedziele w Beauvais pracują tylko prywatni przewoźnicy, a za przejazd w tak bardzo nieroboczym dniu oczekują opłaty około 5 €. 

Nie martwcie się jeśli tak jak my wybierzecie się do Beauvais w niedzielę: spacer do/z miasta jest bardzo przyjemny, zajmuje około 1 godziny spokojnym krokiem (5 km), a po drodze można cyknąć kilka fajnych fotek. My naddaliśmy drogi o kilka kroków rozpoczynając od Tillé - jeszcze mniejszej miejscowości położonej tuż przy lotnisku. Dlaczego? Bo wyglądało ładnie i spokojnie.

Trasa z lotniska do centrum nie sprawiłaby problemu nawet tak nieogarniętym przestrzennie podróżnikom jak ja ;-). Idzie się caaaały czas prosto, niemal do samej katedry. Początkowo prowadzi nas szlak pieszo-rowerowy, potem Aleja Marcela Dassault. Niech nie umkną Waszej uwadze latarnie miejskie po drodze, o intrygującej (no właśnie - z czym się Wam kojarzą?) formie.

PIERWSZE WRAŻENIA

Gdyby miasta mogły śpiewać, Beauvis w niedzielę brzmiałoby głosem Waglewskiego, o TAK WŁAŚNIE. Na zewnątrz nikt się tu nie pali, do świata się nie pali, nie pali się wcale. Uliczki pustawe, ot, czasem wyjdzie ktoś z psem, bo musi.

W tej spokojnej scenerii wraz ze zbliżaniem się do centrum zaczynają wyłaniać się coraz to smakowitsze dla oka kąski. Taki na przykład cmentarz wojskowy dla poległych w czasach pierwszej i w drugiej wojny światowej. I groby dwustronne, opierające się o siebie plecami, bez zważania na różnicę w religii, kulturze, czy kształcie liter epitafium.

Intermarché czy Lidl zamknięte, ale na piękne kamienice, mieniące się w wiosennym słońcu popatrzeć można zawsze, za darmo. A nawet pstryknąć taką jedną czy drugą.

Po kilkudziesięciu minutach tego nieśpiesznego spaceru na horyzoncie wyłania się ONA. Zadziera nosa ponad miastem, a Ty mówisz głośno "wooow" i przypominasz sobie co przyciągnęło Ciebie właśnie do tego miasta. Co więcej: wiesz, że jesteś już całkiem blisko celu. Ale o tym za chwilę.

PO CO LECIEĆ DO BEAUVAIS?

Oczywistą wydaje się odpowiedź: aby stąd dotrzeć do Paryża. Autobus spod lotniska, 20 €, nieco ponad godzinka drogi i jesteś mieście-symbolu, mieście-legendzie. Marzy mi się zrealizowanie tego scenariusza (albo lot bezpośrednio do centrum, co tam) i pewnie kiedyś to nastąpi, ale ta niedziela była dla nas. I też był klimat. Wystarczyło pokręcić się wśród wąskich uliczek w samym centrum.

...DO KATEDRY

Pierwsza z odpowiedzi PO CO. Gotycka wieża Babel, dowód na to, że architekci Pana Boga nie przechytrzą: Katedra Świętego Piotra. Miała być najwyższa na świecie, ale Niebo (albo raczej niewystarczająco stabilny grunt) zafundowało inżynierom pstryczka w nos i Świątynia trzykrotnie upadała.

Po ostatniej katastrofie budowlanej w XVI wieku, kiedy zawaliła się wieża, nawę zamknięto prowizoryczną ścianą i tak - jak to z prowizorkami bywa - stoi do dziś. Ściany dodatkowo wzmocniono przęsłami, jednak nadal konstrukcję uważa się za niestabilną.

Krucha i chwiejna, ale jaka piękna! Nie tylko na zewnątrz. Surowość szarych ścian w połączeniu z koronkową lekkością witraży i krzyżowych sklepień to pret-a-porter, które nie wychodzi z mody. Zachwyca niezmiennie od czasów, które pamięta znajdujący się w katedrze astronomiczny zegar.

Wstęp do katedry, galerii sztuki tuż obok i muzeum gobelinów są darmowe. My wpadliśmy do tego drugiego, na chwilę. Pewnie zwabił nas syreni śpiew, jeden z przewijających się tam motywów ;-). Niedaleko katedry znajduje się też Centrum Informacji Turystycznej (w niedziele nieczynne).

...I NA BAGIETKĘ

Nakarmiliśmy duszę, pora nakarmić ciało ;-). Poszukiwania otwartej knajpki zaprowadziły nas na plac, który w porównaniu z resztą miasta wydawał się tętnić życiem.

Kawę zaliczyliśmy w comboknajpce: połączeniu kawiarni z pubem, zakładem bukmacherskim, kolekturą lotka i kioskiem. Klimat trochę speluniarski, ale kawa dobra, ceny w porządku i kelner uczciwy - kiedy zostawiliśmy napiwek upewniał się czy przypadkiem nie zapomnieliśmy wziąć reszty.

Drugi cel naszej wyprawy - francuska wyżerka - wciąż wydawał się zagrożony. Już myśleliśmy, że skończy się na Chińczyku, kiedy trafiliśmy do Domu Chleba. Szczęście chadza czasem parami: tuż obok był jedyny otwarty sklep spożywczy. 

Z bagietkami, serami pleśniowymi i winem udaliśmy się na skwer przy pomniku poległych pod Verdun. Tam właśnie, na ławeczce, smakowaliśmy Francji. Misja spełniona. C'est la vie!

Jeśli zapytacie czy picie w miejscach publicznych we Francji jest dozwolone, odpowiem zgodnie z prawdą: nie wiem. Wiem jednak, że niedozwolone jest przewożenie w bagażu podręcznym francuskich serów. Dobrze, że najedliśmy się ich wcześniej, bo te, które chcieliśmy przywieźć do domu, wylądowały w koszu przy kontroli osobistej. Bagietki można przemycać do woli :-).

WARTO BYŁO?

Jeden mały skok w bok a tyle nowych wrażeń, obrazów i smaków. Kilka godzin na miejscu, a relacja tak długa, że nie wiem czy doczytaliście do tego miejsca. Beauvais warte jest jednodniówki, a życie - warte podróżowania, choćby w wydaniu speed dating. Wierność jednemu miejscu pobytu nikomu nie służy, dlaczego by więc się powstrzymywać? Zwłaszcza, jeśli do takich grzeszków namawia Cię własny Mąż ;-).

***
POST SCRIPTUM, 23.03.2015
Drugi raz trafiłam do Beauvais w ramach powrotu z Bergamo (przez Francję wychodziło taniej niż bezpośrednio), dzięki czemu mogłam spędzić w mieście pół dnia i oprowadzić po nim rodziców. Kilka dodatkowych aktualnych informacji:

• Na lotnisku znajduje się punkt informacji turystycznej, do którego traficie kierując się skrajnie na prawo po wyjściu z terminala przylotów. Obsługa mówi po angielsku i częstuje darmowymi mapami :-).    
• Miejski autobus linii 12 jest rewelacyjną formą dotarcia do miasteczka. Jego przystanek znajduje się przed budkami wypożyczalni samochodowych (po prawej stronie, mając lotnisko za plecami). Dwunastka kursuje średnio raz na godzinę, od poniedziałku do soboty i jest obsługiwana przez przewoźnika Corolis. Bilet kosztuje 1 euro w dwie strony (nie wiem jakie jest ograniczenie czasowe powrotu, my wracaliśmy tego samego dnia).
• Dwunastka dojeżdża do miasta w niecałe 20 minut i ma ostatni przystanek za głównym placem (tym, gdzie stała ostatnio karuzela). Plac jest obecnie remontowany i zdjęto z niego cała nawierzchnię, a karuzelę przeniesiono obok katedry. 
• Średnia cena bagietki to 0,90 euro. Niestety nie ma bezglutenowych ;). 
•  W tygodniu po mieście kręci się znacznie więcej ludzi, choć nadal jest spokojne i urokliwe.