Bergamo, blog i ja - rok później

Dokładnie rok temu na blogu pojawił się mój pierwszy post - relacja z Bergamo. W niecały rok potem znów odwiedziłam to miasto, a dzisiaj publikuję kolejny wpis na jego temat. W podróżach, jak i w życiu nic jednak dwa razy się nie zdarza. Tamto Bergamo i tamta ja nie równa się naszym tegorocznym, bogatszym o kolejne 365 dni życia odpowiednikom. Jak przebiegło nasze drugie spotkanie? Czy po dość intensywnym podróżniczo i blogowo roku ta mała lombardzka mieścina nadal robi na mnie wrażenie? Co dalej z CITY BREAKiem, którego historia zatoczyła w pewnym sensie koło?

Myślę, że jeden szczegółowy wpis o Bergamo wystarczy - znajdziecie go TUTAJ. Tym razem w mieście spędziłam tylko kilka godzin, w trakcie TEGO wyjazdu. Pobyt krótszy, to i post o adekwatnej objętości ;-).

PIERWSZE (CHOĆ DRUGIE) KROKI
Wraz z innymi uczestnikami wyjazdu, z jednego dnia w Bergamo postanowiliśmy wygospodarować kilka godzin na wypad do Mediolanu (mówiłam, że Bergamo lepsze, ale wiadomo - aby to wiedzieć trzeba mieć porównanie). W Bergamo zjawiliśmy się więc dopiero po 15. Pierwsze kroki oczywiście poniosły nas do Informacji Turystycznej na lotnisku - po darmowe mapy oraz po bilet całodobowy, umożliwiający korzystanie z Funicolare (koszt 5 €).

Zaopatrzeni w bilety, ruszyliśmy po inny ważny ekwipunek - spożywczo-alkoholowy :]. Lecąc z bagażem podręcznym nie ma możliwości zabrania otwieracza do wina, co jest pewnym organizacyjnym utrudnieniem. Problem nie dotyczy Bergamo: w Orio Center kupicie wina w kartonikach, z możliwością wielokrotnego odkręcania i zakręcania, o przyzwoitym smaku i w cenie poniżej 2 € (polecam San Crispino firmy Ronco, za około 1,5 € - zwłaszcza białe!). I jak tu nie kochać tego miasta? :-).

WSKAZÓWKA: Przed wejściem do Orio warto sprawdzić rozkład jazdy na przystanku naprzeciwko. Stąd jeździ tylko jedna linia do miasta (autobus kursuje co około pół godziny) i jeśli się źle trafi, trzeba wracać na główny przystanek na lotnisko (też nie jakoś tragicznie daleko, ale 10 minut spaceru z zakupami w rękach robi różnicę ;-).

PIERWSZE (CHOĆ DRUGIE) WRAŻENIA
Dość szybko przemknęliśmy przez uliczki Alta Citta, aby zachód słońca złapać na wzgórzu San Vigilio, ale to wystarczyło, aby się pozachwycać starym miastem. 

Jeden odcinek autobusem, dwa wjazdy Funicolare i kilkadziesiąt schodów od zakupów w Orio i oto jesteśmy: wzgórze San Vigilio. Towarzystwo wyjazdowe nasłuchało się moich obietnic, że położymy się tam na trawie i zrobimy sobie piknik z widokiem na Alpy. Plan był dobry, ale nie uwzględnił tego, że park zamykany jest na noc. W soboty dokładnie o 18:00, a więc dokładnie w porze, o jakiej zjawiliśmy się na miejscu, nastawieni na piknikowanie. Pilnujący terenu Włoch nie był skłonny do brania nadgodzin. Nie zrobiło na nim wrażenia, że do tego parku przylecieliśmy z zimnej i dalekiej Polski. Zamknął bramę, a wraz z nim dostęp do takich widoków:

To, jak zostały zrobione powyższe zdjęcia niech zostanie tajemnicą uczestników wyjazdu, a także materiałów monitoringu parku ;-). Koniec końców piknik odbył się jednak w innym miejscu. WSKAZÓWKA: podczas wizyty w Informacji Turystycznej na lotnisku zapytajcie do której czynny jest park na wzgórzu San Vigilio w interesującym Was dniu tygodnia i dostosujcie plan wyjazdu do tej wiadomości :-).

CO STAREGO?
Ze względu na ograniczony czas udało nam się pobyć tylko w Górnym Mieście, ale to właśnie ono jest kwintesencją Bergamo. Jestem niezmiennie zauroczona tym miastem - panującym w nim klimatem, tym, jak bardzo jest "włoskie" i jak bardzo "wygodne" w zwiedzaniu. To idealna miejscówka na pierwszą wyprawę na własną rękę - wszędzie się trafi, a przy tym - po takich widokach - wróci się z ochotą na dalsze podróże. Osobom, które widziały już trochę świata, też nie może się tu nie spodobać. Znacie kogoś, kto nie lubi urokliwych włoskich miasteczek? To tak, jakby nie lubić naleśników czy pizzy...

CO NOWEGO?
Z nowych rzeczy na temat Bergamo dowiedziałam się, że szczyci się lokalnym deserem: Polenta e Osei. Nie próbowałam, ale wygląda... ciekawie. Zabawne, że wbrew nazwie tych słodkości, nie robi się ich z polenty. To, co ją przypomina to kryształki cukru, podbarwione żółtym ciastem. Wnętrze ciacha kryje podobno kremowe nadzienie, a ozdoby na wierzchu to... ptaszki, nieodłączna dekoracja tych wypieków (jak widać, czasem przedstawia się je dość abstrakcyjnie).

Z rzeczy nowych, których spróbowałam: trafiliśmy do najlepszej włoskiej pizzerii w całym Bergamo, poleconej nam przez Martę (jej z kolei polecili to miejsce lokalsi, u których się zatrzymała na Couch Surfingu). Il Circolino to raczej nieturystyczne miejsce, schowane niczym skarb przed najbardziej zatłoczonymi szlakami. Wewnątrz sama włoska klientela i świetna pizza na cienkim cieście, a więc takim, jakie powinno być. Dla takich cheatów warto zarezerwować sobie 5% odstępstwa od zdrowego odżywiania.

Na koniec bardziej babska nowość: mój pierwszy nabytek z KIKO, szminka. Pamiątka w cenie tylko trochę wyższej niż magnes na lodówkę (4,90 €). Wypatrzona w Mediolanie, kupiona na lotnisku w Bergamo (po długim biciu się z myślami - "brać? nie brać?", co było batalią z góry skazaną na porażkę ;)). Tego koloru było mi trzeba: Glam magenta. Brzmi jak "Dziewczyno, świat stoi przed Tobą otworem!".

CO DALEJ?
Szminka i blog mają coś wspólnego: jedno i drugie zaczęło się od Bergamo. Na Orio al Serio już tak szybko nie polecę, bo połączenie z tym lotniskiem z Poznania zlikwidowali, jak wiele innych. Szkoda, bo to trochę tak, jakby przestał kursować pociąg w Wasze rodzinne strony. Bergamo to taka moja podróżnicza strefa komfortu, bezpieczna przystań, gwarantowana satysfakcja. Z leniwie biegnącym czasem, słoneczną pogodą, pięknymi widokami i dobrze znanym planem zwiedzania. Ale dorosłe podróżniczo-blogowe życie wzywa i pora opuścić bezpieczne ciepełko. Dojrzewam, a blog wraz ze mną. Pierwszą ze zmian niech będzie nowy adres, który póki co przekieruje Was spowrotem tutaj: CITYBREAK.ME.

-----

PS.
Drogie BERGAMO!

Zawsze pozostaniesz w moim sercu. Będę tęsknić, ale ruszam dalej. Jeszcze tyle podróżniczych marzeń chcę zrealizować [i opisać!]. Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.

Buziaki!
Twoja Agnieszka